De avond ervoor had ik de cranberries al klaar gezet in een grote school met een heleboel suiker eroverheen. Goed met mijn handen alle citroensap er door geroerd zodat alle cranberries met een laagje suiker bedekt waren. De volgende morgen heb ik het vuur aangezet en een handvol cranberries gekookt samen met geraspte appel, het rasp van een citroenschil en het sap van twee citroenen. Daarna de overige cranberries erbij geschept in de warmhoudt pan en gewacht tot de avond om het nog een kleine vijf minuten te koken.
Daarna heb ik de handperen gekookt in een pan met een stukje citroenschil en een kaneelstokje. Op het laatst wat rozenextract toegevoegd in plaats van de gesuggereerde onbespoten rozenblaadjes. Ik was bang dat ik die niet zou kunnen vinden en het effect van de paar druppeltjes aroma die ik er doorheen deed was volgens mij net zo lekker. Het water rook heerlijk naar de rozensiroop met melk die mijn opa altijd voor ons klaarmaakte. Nostalgie is volgens mij het belangrijkste ingredient om lekker eten klaar te maken, daar hoef je niets aan toe te voegen.
De karamel maken was ik nog een beetje huiverig om. Er stond niet veel meer in mijn kookboek beschreven dan gewoon het suiker in de koekenpan te scheppen en op middelhoog vuur in vier minuten te laten karameliseren. Omdat ik een tikje nerveus erover was heb ik het op een laag vuur eerst gezet maar de suiker smolt daardoor niet snel genoeg. Iets hoger dan weer en het suiker smolt al in een rap tempo. Daarna snel op het ingevette bakpapier laten glijden, pistache noten er overheen gestrooid. Nou ja, eigenlijk heb ik ze er voorzichtig ingelegd en een paar weer eruit gehaald omdat het me teveel leek. Het is een heerlijke praline geworden die verrasend simpel en snel klaar te maken is. Ik ga dit zeker vaker maken hoewel de ongezouten pistache noten te duur zijn om zomaar even te halen. Maar een avondje decadentie mag best op zijn tijd.Na dit alles heb ik de filodeeg uitgerold, ingevet met gesmolten boter, suiker eroverheen gestrooid en dat herhaald tot ik drie lagen had. Vervolgens het in een aantal repen gesneden, dit moet van te voren want als ze eenmaal gebakken zijn in de oven zijn ze veelste breekbaar. Ik ben royaal met de honing geweest die eroverheen moest en daarna bij mijn oven gebleven om te zorgen dat ze niet zouden verbranden. Dat ging maar net goed, sommige waren iets te lang naar mijn smaak maar volgens mijn gasten waren ze heerlijk.
En dit is dan het eindresultaat. Een beeldschoon toetje vind ik zelf. Wil je het preciese recept er eens op nalezen moet je in Tessa Kiros' boek kijken 'De smaak van mijn herinnering.' Met eerste kerstdag heb ik er zeker veel aan gehad! Mijn schoonmoeder was zo vriendelijk mij te helpen met de champagnerisotto waarna we een spoon aten van eigengemaakte citroenijs en champagne. Mijn man had ik aan het werk gezet om de ham klaar te maken met mosterd en kruidnagels. En daarbij aten we nog een salade met cranberry dressing van de albertheijn. Er moest iets simpels bij.
